นิทานดินเหนียว

เจ้าก้อนดินเหนียว

วันนี้มีนิทานมาเล่าให้ฟังครับ ผมไม่แน่ใจว่าเคยอ่านมาจากไหน แค่จำโครงเรื่องได้แบบจางๆ 

แต่จำได้ไม่ลืมว่า อ่านจบแล้ว ผมรู้สึกยังไง....เริ่มเลยนะครับ 

กาลครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว (ต้องขึ้นต้นแบบนี้เลยครับ ไม่งั้นไม่ใช่นิทาน 55555 ) 

มีก้อนดินเหนียวน้อยๆ หนึ่งก้อน อาศัยรวมกับก้อนอื่นๆ อยู่ที่ตีนเขาสูงเสียดฟ้าลูกหนึ่ง 

ตั้งแต่เกิดมาเป็นดินเหนียว เจ้าก้อนดินเหนียวน้อยก้อนนี้จะได้ยิน 

ดินเหนียวรุ่นใหญ่ รุ่นพี่ รุ่นปู่ พูดคุยกันบ่อยๆ เรื่องของ สิ่งล้ำค่า บนยอดเขา 

ซึ่งไม่มีก้อนดินเหนียว ก้อนไหนได้เห็นของจริงมาก่อนเลย 

เพราะ ถ้าอยากเห็นของจริง ดินเหนียวจะต้องกลิ้งขึ้นไปเป็นระยะทางที่ไกลมาก 

ด้วยยอดเขาที่อยู่สูงจนมองแทบไม่เห็น เห็นแต่ก้อนเมฆลอยปกคลุมอยู่ 

ไหนจะเรื่องความลำบากของทางขึ้น ที่เต็มไปด้วย

เม็ดกรวด เม็ดหิน น้อยใหญ่ กระจัดกระจายไปทั่ว ไม่มีทางกลิ้งหลบไปได้ นอกจากต้องกลิ้งทับ 

กลิ้งผ่านไป เท่านั้น !!!! 

ที่สำคัญ ไม่เคยมีดินเหนียวใจเด็ดก้อนไหนเลย ที่ยอมเสี่ยงชีวิตกลิ้งขึ้นไป แล้วได้กลับลงมา 

จากการที่เหล่าก้อนดินเหนียวแอบได้ยินมาจากมนุษย์ที่ปีนขึ้นไปบนเขาแล้วเดินกลับลงมา 

ต่างก็พูดถึงแต่ความงดงามของ สิ่งล้ำค่า ช่างงดงาม หลากสีสัน ส่องประกาย ระยิบระยับ 

ใครๆก็อยากครอบครอง 

ถึงตอนนี้เจ้าก้อนดินเหนียวน้อยนี่ ตาเป็นประกายขึ้นมาทันที เค้าพูดกับตัวเองว่า 

"สักวันต้องเห็นด้วยตาตัวเองให้ได้ ไม่ว่าจะยากลำบากแค่ไหน" 

แล้ววันนั้นก็มาถึง เจ้าก้อนดินเหนียวน้อย ตัดสินใจกลิ้งขึ้นไปเพื่อให้ได้เห็น สิ่งล้ำค่า 

ด้วยตาตัวเองให้ได้

มันค่อยๆกลิ้ง ผ่านเม็ดกรวด เม็ดหิน ระหว่างทางไปเรื่อยๆ แม้จะเจ็บ แม้จะหนักเพราะ เม็ดกรวด เม็ดหิน 

เจ้ากรรม นอกจากทิ่มตำแล้ว ยังจะติดตามตัวมาด้วย (มือก็ไม่มีจะแกะ มีแต่ตาที่เป็นประกายได้ :) )

วันแล้ว วันเล่า คืนแล้ว คืนเล่า มันก็ยังกลิ้งต่อไป จนตอนนี้แทบจะไม่มีที่ว่างให้เห็นว่าเป็นดินเหนียวแล้ว

เห็นแต่ เม็ดกรวด เม็ดหิน ปกคลุม ตะปุ่มตะป่ำเต็มไปหมด บางวันระหว่างทาง ยังมีฝนตกลงมาอีก

ทีนี้พอโดนฝน เจ้าก้อนหินก็ นิ่ม เหลว แทบจะไปต่อไม่ไหว ได้แต่นั่งนิ่งๆ ทำใจ อดทนจะฝนหายแล้ว

ปล่อยให้แสงแดด ทำให้ตัวเองแข็งพอที่จะกลิ้งต่อไปได้ เกือบจะถอดใจก็หลายครั้ง

แต่ก็ยังใจสู้ กลิ้งต่อไป

เมื่อเวลาผ่านไป เจ้าก้อนดินเหนียว ที่ตอนนี้มีแต่ เม็ดกรวดปกคลุมไปทั่วตัว

เริ่มสังเกตุเห็นความเปลี่ยนแปลงของสิ่งที่ติดตามตัวมันว่า หลายเม็ดมีสีแปลกไป ทั้งแดง เหลือง เขียว

แถมยังมีประกายขึ้นมา ยามต้องแสงอาทิตย์ สวยกว่าตอนที่ติดตัวมาตอนแรกๆมาก

ที่ดูยังไงก็กรวด ก็หินธรรมดา เจ้าดินเหนียวยังแอบยิ้ม ชื่นชม ความงามของตัวเอง ซะด้วย

ในที่สุด เช้าวันที่รอคอยก็มาถึง เจ้าก้อนดินมาถึงยอดเขาจนได้ !!! และได้เห็น  สิ่งล้ำค่า 

มันได้เห็นมีก้อนหินสีสวย หลากสี ส่องประกายระยิบระยับ สะท้อนแสงอาทิตย์ยามเช้า

ท่ามกลางหมอกจางๆ สวยกว่าที่ ได้ยินมา หลายเท่านัก

สิ่งล้ำค่า เหล่านั้น หันมายิ้มให้ พยักหน้าทักทายมันช้าๆ " ยินดีต้อนรับ สมาชิกใหม่"

เจ้าก้อนดินเหนียวน้อย ก้มลงมองตัวเอง ซึ่งตอนนี้มีสภาพไม่แตกต่างจาก สิ่งล้ำค่า ตรงหน้าเลย

มันบอกกับตัวเองว่า จะไม่กลับลงไปแล้ว จะไม่ไปเป็น ก้อนดินเหนียวไร้ค่าอีก ถึงจะลงไปก็ไม่มีใครจำมันได้อยู่ดี เพราะ " เจ้าก้อนดินเหนียว เป็น สิ่งล้ำค่า ไปซะแล้ว"


เม็ดกรวด เม็ดหิน คือ อุปสรรคที่เราต้องเจอ

เม็ดกรวด เม็ดหิน คือ ประสบการณ์การทำงานที่ต้องสั่งสม 

เม็ดกรวด เม็ดหิน คือ ทักษะ ฝีมือที่ต้องฝึก ต้องผ่านการเจียรนัย

เม็ดกรวด เม็ดหิน คือ บางครั้งเลือกไม่ได้ เหมือนงานที่ได้รับมอบ                                         ให้ทำ อาจไม่มีค่าวันนี้ แต่อาจจำเป็นในอนาคต

สิ่งล้ำค่า คือ ความสำเร็จที่ใครๆ ก็อยากได้ แต่น้อยคนจะได้

สิ่งล้ำค่า คือ ตัวคุณเองที่มุ่งมั่น อดทน ไม่ย่อท้อ 

สิ่งล้ำค่า คือ ใครๆก็อยากครอบครอง อยากได้ไปทำงานด้วย 

สิ่งล้ำค่า คือ ความภูมิใจในตัวเอง 

ฝน คือ สิ่งที่มาบั่นทอนกำลังใจ กำลังกาย
           (คำนินทา,คำสบประมาท,คำเยาะเย้ย ถากถาง) 
            ถ้ายังไปไม่ไหว หยุดพัก ลองให้โอกาสตัวเอง แล้วไปต่อ

มุ่งมั่น อดทน ไม่ย่อท้อ แล้วกลิ้งต่อไป 

ไปเป็น สิ่งล้ำค่า บนยอดเขากันครับ